Enes Kara’nın kaldığı yurdun birçok yerde olduğu gibi daire olarak gösterilmeye çalışılması da bu yaklaşımdan kaynaklanıyor! Komşularının “buralar yıllardır yurt olarak kullanıyor” demeleri ortadayken, milyonlar bunu biliyorken, Enes’in vicdansız babası bile bunu teyit etmişken devletin ilgili kurumları bir türlü buna inanmak istemiyor! Çünkü Enes’in 4 öğrenciyle paylaştığı ve 2005’den bu yana “yurt” olarak kullanılan dairenin kapısına Risale-i Nur Mektubatı’ndan bir alıntının asılmış olması onlar için yeterli oluyor! Enes Kara’nın babası da devletin kurumları gibi davranıyor ya da devletin kurumları Enes Kara’nın babası gibi davranıyor!
Enes Kara’nın yaşadığı dramın ilk olmadığını ve maalesef son olmayacağını da biliyoruz! Eğitim kamucu ve bilimsel bir yaklaşımla yeniden yapılandırılmadan, “kindar ve dindar nesil yetiştireceğiz” iddiası mahkum edilmeden, laiklik yeniden ayakları üzerine dikilmeden, devlet inançlara eşit mesafe de durmayı öğrenmeden, kamunun, belediyelerin olanaklarını ile serpilip, büyüyen dernek, vakıf ve şirket adı altındaki tarikat ve cemaat yurtları kamulaştırılmadan, Enesleri “evlatlarının katillerinin bıçağını yalayan babaların elinden kurtaramayız! Bunu yapabilmenin yolu ise “acaba ne derler” tereddüdüne girmeden, hayatın her alnında kısık sesle konuşmaktan kurtulup, gerçeği yüksek sesle haykırmaktan geçiyor!
BİZDE MAKBUL OLAN DIŞARIDA İSTENMEYEN KİŞİ!