1993 yılında ilçeler hariç Sivas şehir merkezinde yaklaşık 220 bin kişi yaşıyormuş. Polis kayıtlarına göre merkezde yaşayan bu 220 bin kişinin tam 15 bini (yazı ile on beş bin kişi) Madımak Oteli’nin önündeki gösteriye katılmış. Yani Sivas merkezde yaşayan “yetişkin” her 10 Sivaslı’dan biri bu yakma eylemine ortak olmuş; Yakarak, gösteriye katılarak, alkışlayarak…
Bu çıplak gerçek çok can yakıcı olduğu için memleketin ezici çoğunluğu bu gerçekten kaçmaya çalışır. Üstelik yalnızca siyasal İslamcılar ve sağcılar değil, bazı “sosyal demokratlar” bile bu gerçekle yüzleşmekten hep kaçar. Kolay olan tercih edilir ve Madımak katliamının birkaç meczubun ve “dış güçlerin” işi olduğu, toplumun bu tür katliamlara karşı olduğu, Sivaslıların bu katliama ortak olmadığı yalanı her fırsatta söylenir durur ve yürekler soğutulur!
Uğur Mumcu, Bahriye Üçok, Turan Dursun, Musa Anter ve Hrant Dink gibi siyasi cinayetlere “faili meçhul” denmesi ya da bu siyasi cinayetlerin yalnızca “tetikçilere” fatura edilmesi gibi, Sivas ve Maraş gibi katliamlar da yalnızca “üç beş kişiye” fatura edilir ve bu katliamlara “katliam” demekten özenle kaçınılarak, “olay” ya da “hadise” denilerek geçiştirilir, sonra da unutturma çabası devreye girer…
Katliamda çocuklarını, analarını, babalarını yitiren ailelerden özür dilenmesi bir yana, Alevi örgütleri başta olmak üzere yüzlerce kişi ve kuruluşun “Madımak Oteli Utanç Müzesi olsun” talebi bilerek ve isteyerek duyulmaz olur…
Madımak katliamı gibi insanlığa karşı işlenmiş bir katliam davasında, her ne hikmetse 29 yılda bir türlü yakalanamayan ama evlenen, belediyede işe bile giren sanıklar için zaman aşımı devreye girer…
Katliama katliam denemediği, gerçeklerle yüzleşilemediği, devlet adına ailelerden özür dilenmediği, “Kültür Evi”ne dönüştürülen Madımak Oteli Utanç Müzesi’ne dönüştürülmediği için Madımak yanmaya devam ediyor hala!
1 Temmuz 2022, İstanbul
Necdet Saraç